مطالعه اثر نوسان اطلس شمالی بر رابطه بین مسیرهای توفان اطلس شمالی و مدیترانه با استفاده از داده های بازتحلیل NCEP/NCAR و JRA-55

نوسان اطلس شمالی (NAO) به عنوان مهم ترین عامل اثرگذار بر وضع هوای اروپا و مدیترانه و همچنین موقعیت مکانی و جهت مسیر توفان مطرح است، به طوری که مسیرهای توفان تحت تاثیر این پدیده دورپیوند هستند. هدف این پژوهش، نگاهی نو به اثر NAO بر مسیرهای توفان اطلس و مدیترانه از دیدگاه انرژتیک با استفاده از مجموعه داده های بازتحلیل JRA-55 و مقایسه نتایج آنها با داده های بازتحلیل NCEP/NCAR است. بدین منظور، نقشه ترکیبی جمله های مهم معادله گرایش زمانی انرژی جنبشی پیچکی (EKE) و تولید کژفشار برای ماه های بحرانی مثبت و منفی NAO، در فصل زمستان برای بازه زمانی 1959 تا 2017 محاسبه شد.
نتایج هر دو مجموعه داده نشان می دهند عمدتا همگرایی شار انرژی کل نسبت به عوامل دیگر نقش مهم تری در تقویت EKE دارد و نقش شار آزمینگرد در تقویت مسیر توفان مدیترانه بیش از مسیر توفان اطلس است. با وجود سازگاری نسبی نتایج و الگوهای به دست آمده از دو مجموعه داده، نتایج JRA-55 حاکی از قوی تر بودن تمام جمله های انرژی، در هر دو فاز به ویژه در فاز منفی، هستند. از طرفی، مراکز واگرایی و همگرایی شار انرژی در مسیر توفان مدیترانه حاصل از NCEP/NCAR حساسیت کمتری به تغییر فاز NAO نشان می دهند. برخلاف مطالعات پیشین که بیانگر قوی تر بودن هسته مسیر توفان اطلس در فاز مثبت NAO هستند، نتایج JRA-55 اختلافی بین فازهای مثبت و منفی نشان نمی دهند. به علاوه، با وجود آن که نتایج JRA-55 نیز نحوه ارتباط دو مسیر توفان در دو فاز را تایید می کنند، ولی در فاز منفی ارتباط کمتری بین مسیرهای توفان، نسبت به نتایج NCEP/NCAR، مشاهده می شود.