تاثیر آرایش تمرین بر اکتساب، یادداری و انتقال پارامتر زمان

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روش های مختلف تمرینی منتخب بر اکتساب، یادداری و انتقال پارامتر زمان و به چالش کشیدن فرضیه های موجود پیرامون اثر تداخل زمینه ای در خصوص یادگیری پارامتر تکالیف آزمایشگاهی انجام گرفت. این مطالعه از نوع نیمه تجربی و جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان پسر راست دست دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. بدین منظور 80 آزمودنی مرد با میانگین سنی (1/52 ± 21/04 = M) به طور تصادفی در چهار گروه تمرینی قالبی، تصادفی و دو گروه ترکیبی (قالبی- تصادفی و تصادفی-قالبی) قرار گرفتند. آزمایش شامل اجرای تکالیفی با برنامه حرکتی تعمیم یافته ثابت و پارامتر زمان متغیر بود. آزمودنی ها پس از مرحله آشنایی با آزمون و انجام 108 کوشش طبق گروه تمرینی، در آزمون های یادداری و انتقال دوگانه شرکت کردند. پس از مراحل مختلف آزمایش، میزان خطای زمانبندی مطلق به عنوان شاخص کارایی و دقت پارامتریزه کردن، محاسبه شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، آزمون تعقیبی توکی و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد (P≤ 0/05). اگرچه نتایج، اختلاف معنی داری را بین روش های مختلف تمرین در مرحله اکتساب نشان داد، ولی در مراحل یادداری و انتقال، علیرغم برتری نسبی طرح های تمرین ترکیبی بر میزان خطاهای زمانبندی مطلق، تفاوت بین گروه های تمرینی معنی دار نبود. یافته ها نشان می دهد تغییر پارامتر زمان، اثر تداخل زمینه ای را آشکار نکرده و از نظریه مگیل و هال (1990) مبنی بر عدم تفاوت معنی دار در تکالیف با برنامه حرکتی مشابه حمایت می کند.