مقایسه اثربخشی آموزش ورزش مغزی و فرزنددرمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر نشانگان نقص توجه/بیش فعالی

اختلال نقص توجه- بیش فعالی یکی از اختلالات بسیار شایع در دوران کودکی است که همواره مورد توجه متخصصان سلامت روان بوده است. این اختلال می تواند پیامدهای منفی در تمامی جوانب زندگی فرد داشته باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی برنامه ورزش مغزی و فرزنددرمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر نشانگان این اختلال بود. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون -پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود که به مراکز مشاوره شهرستان گرگان مراجعه کرده بودند. از بین کودکان واجد شرایط با روش نمونه گیری تصادفی ساده، 30 نفر از دانش آموزان پسر 7 تا 11 ساله به همراه والدین شان انتخاب شدند. این افراد در دو گروه آزمایش (10 نفر در گروه ورزش مغزی و 10 نفر در گروه فرزنددرمانی) و یک گروه گواه (10 نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. پیش از شروع مداخله با استفاده از پرسشنامه کانرز از گروه ها پیش آزمون گرفته شد. سپس گروه های آزمایش تحت روش های درمانی قرار گرفتند. پس از آن از هر سه گروه پس آزمون و بعد از گذشت دو ماه، از گروه ها آزمون پیگیری به عمل آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس مکرر در سطح معناداری (0٫05=α) با بسته نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی (0٫001< p) در کاهش نشانگان نقص توجه-بیش فعالی اثربخش بودند، با این وجود اثربخشی روش ورزش مغزی از فرزنددرمانی بیشتر بود (0٫001‏p<‎‏). ‏ با توجه به اثربخشی هر دو روش، پیشنهاد می شود از این روش های آموزشی به منظور بهبود وضعیت کودکان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی در خانه و مدرسه استفاده شود.