نقش دولت در بین المللی سازی آموزش عالی دانشگاه های علوم پزشکی کشور: مطالعه ای کیفی

بین المللی سازی واکنشی فعال و مبتکرانه به پدیده جهانی شدن است.بین المللی سازی آموزش عالی دانشگاه های علوم پزشکی با توجه به تاکید اسناد بالادستی از قبیل برنامه ششم توسعه، سند چشم انداز بیست ساله و برنامه تحول آموزش پزشکی یک اولویت و ضرورت است .نظر به پیچیدگی و سطوح مختلف بین المللی سازی آموزش عالی از یک سو و وابستگی دانشگاه های علوم پزشکی کشور به نظام دولتی از سوی دیگر محقق در صدد تعیین نقش دولت در بین المللی سازی آموزش عالی دانشگاه های علوم پزشکی بود. پژوهش از نوع کیفی بوده و داده های مطالعه بر اساس نظریه زمینه ای از طریق بررسی متون و مصاحبه با خبرگان جمع آوری گردید.جامعه آماری پژوهش شامل صاحبنظران مدیریت آموزشی و مدیران ارشد اجرایی مرتبط در وزارت بهداشت و دانشگاه های علوم پزشکی بود، مصاحبه با 20 نفر از خبرگان با روش نمونه گیری نظری و هدفمند تا حد اشباع نظری انجام و تحلیل داده ها با روش تحلیل مقایسه ای ثابت و انجام مراحل کدگذاری باز، محوری و گزینشی صورت گرفت. مطابق نظریه زمینه ای عوامل شرایطی دولت با 6 عامل (وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی- نهادهای قانونی و سیاستگذار- اسناد ملی- امنیت ملی- زبان و فرهنگ- فناوری اطلاعات)، راهبردهای دولت با 7 عامل(سیاست پژوهی- سیاستگذاری- قانونگذاری- برنامه راهبردی- سیاست خارجی- بودجه- تجاری سازی آموزش) و عوامل پیامدی با 4 عامل(توسعه علمی- اقتصادی- سیاسی- فرهنگی) شناسایی و ارتباط بین عوامل یاد شده در دیاگرام نظریه زمینه ای ارائه گردید. بین المللی سازی آموزش عالی دانشگاه های علوم پزشکی به عنوان یک پدیده با تبعات ملی و فراملی مستلزم ایفای نقش دولت در ایجاد بستر، اجرای راهبردها و تحقق پیامدهای مورد انتظار است.