اثربخشی آموزش مبتنی بر قدردانی بر معنای زندگی مادران کودکان ناشنوا

مادران کودکان ناشنوا به دلیل وضعیت فرزند معلولشان از مشکلات روانی متعددی رنج می برند که یکی از این مشکلات کم بودن یا نداشتن معنا در زندگی است. براین اساس، پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر قدردانی بر معنای زندگی مادران کودکان ناشنوای بین 7تا13 سال شهر اصفهان پرداخت. این پژوهش طرحی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. بدین منظور 22 نفر آزمودنی به شیوه دردسترس انتخاب و با روش گمارش تصادفی 11 نفر در گروه کنترل و 11 نفر در گروه آزمایش تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و هر هفته یک جلسه 90دقیقه ای تحت آموزش قدردانی قرار گرفتند. از پرسشنامه معنای زندگی (استگر و همکاران، 2006) به عنوان ابزار سنجش برای سنجیدن وجود معنا و جست وجوی معنا در زندگی، در مراحل پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری استفاده شد. داده ها نیز ازطریق نرم افزار SPSS و روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه وتحلیل شد. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و گروه کنترل به لحاظ نمرات کل معنای زندگی و وجود معنا در زندگی و جست وجوی معنا در زندگی گروه ها تفاوت معناداری وجود داشت (0٫05<p). همچنین نتایج مقایسه های زوجی نشان داد در گروه کنترل بین میانگین نمرات وجود معنا در زندگی و جست وجوی معنا در زندگی و نمره کل معنای زندگی در پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری اختلاف معنا داری مشاهده نشد. این در حالی است که در گروه آزمایش، بین میانگین پیش آزمون با پس آزمون و پیش آزمون با پیگیری تفاوت معناداری یافت شد (0٫05<p). باتوجه به نتایج به دست آمده می توان گفت آموزش قدردانی می تواند در معنادهی به زندگی مادران کودکان ناشنوا موثر باشد.