بررسی خصوصیات نانوالیاف پلی کاپرولاکتون-دی اکسید تیتانیوم به عنوان نانو جاذب اکسیژن در بسته بندی فعال موادغذایی در حضور پرتو UV-C

 به نظر می رسد تا سال 2050 جمعیت جهان حدود 50 درصد افزایش می یابد. از این رو به منظور مقابله با افزایش ناگهانی جمعیت و تامین نیازهای اولیه غذایی، بشر به دنبال راه هایی برای افزایش بهره وری، کاهش ضایعات مواد غذایی و کاهش مصرف انرژی است. اکسیژن به عنوان یکی از مهم ترین علل فساد موادغذایی و کشاورزی موجب تخریب عطر، طعم، رنگ و خصوصیات تغذیه ای آنها می شود. بنابراین به منظور حذف اکسیژن و افزایش عمر مفید مواد غذایی در بسته بندی آنها، از روش هایی مانند پر کردن تحت خلاء، پر کردن داغ، تزریق گاز خنثی و بسته بندی با اتمسفر اصلاح شده استفاده می شود. یکی از بهترین روش های کاهش اثرات نامطلوب اکسیژن، توسعه جاذب های اکسیژن در بسته بندی مواد غذایی است. در این پژوهش به دنبال توسعه نانو جاذب اکسیژن مبتنی بر فعالیت فتوکاتالیستی نانو دی اکسیدتیتانیوم بر روی بستر الکتروریسی شده پلی کاپرولاکتون به عنوان جاذب اکسیژن در بسته بندی مواد غذایی بودیم. در این پژوهش با استفاده از روش الکتروریسی محلولی از پلی کاپرولاکتون و مقادیر مختلف نانو دی اکسید تیتانیوم (1%، 3% و 5%) در حلالی متشکل از کلروفورم-متانول، نانو جاذب اکسیژن تهیه شد. پس از ارزیابی نانوالیاف ها از لحاظ ریزساختار، محتوای مواد فرار و تخلخل، هر یک از این نانو الیاف در یک محفظه مناسب در معرض پرتوی فرابنفش C قرار داده شدند. تغییرات میزان اکسیژن درون محفظه در طی مدت 72 ساعت اندازه گیری شد. با افزایش میزان نانوذرات دی اکسید تیتانیوم درون نانوالیاف، قابلیت جذب اکسیژن، تخلخل و میانگین قطر نانوالیاف افزایش یافت. از سوی دیگر با افزایش میزان نانوذرات دی اکسید تیتانیوم میزان ترکیبات فرار در نانوالیاف کاهش یافت.
 نتیجه گیری نهایی: نانوالیاف حاوی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم در معرض تابش پرتوی فرابنفش C، می تواند به عنوان یک جاذب اکسیژن در بسته بندی موادغذایی حساس به اکسیژن به کار گرفته شود.