تنبیه بدنی و نظر دانش آموزان درباره آن

تشویق و تنبیه دو روش تربیتی است که برای رعایت مقررات و انضباط باید در مدارس مدنظر قرارگیرد. تنبیه در مواردی به کار می رود که رفتار دانش آموز ناپسند، برخلاف مقررات و غیر دلخواه است و می خواهیم آن را خاموش و تضعیف کنیم. تنبیه به معنای آگاهانیدن، بیدار کردن، واقف گردانیدن به چیزی آگاه و هوشیار کردن آمده است. معمولا روان شناسان تنبیه بدنی را جایز نمی دانند و برای آن عوارض نامطلوبی همچون ترس، عدم یادگیری رفتار درست، توجیه صدمه زدن به دیگران، پرخاشگری نسبت به عامل تنبیه کننده، جانشین شدن یک پاسخ نامطلوب به جای پاسخ نامطلوب دیگر و الگوبرداری از آن توسط دیگران بر می شمارند. این دو روش باید به طور صحیح به کار رود تا موجب آرامش خاطر گردد. در مورد تشویق و تنبیه مطالعات زیادی توسط روانشناسان صورت گرفته است و از دیرباز مناقشه بر میزان اثربخشی تنبیه میان دیدگاه های مختلف روان شناختی، علوم تربیتی و اسلام وجود داشته است. این مطالعات نشان می دهد که اثر تشویق بیش از تنبیه است و تا جایی که ممکن است باید از تنبیه خودداری شود زیرا تنبیه عوارضی ناخوشایند را در بر دارد. در این پژوهش که به روش پرسشنامه ای انجام شد این نتیجه به دست آمد که اکثر دانش آموزان با تنبیه بدنی مخالف هستند با این وجود اقلیت بزرگی از آنان نیز دید مثبتی به تنبیه بدنی داشته و یا نسبت به آن نظر خاصی ندارند.