بیهودگی در طب مکمل و جایگزین؛ مقاله ای مروری تحلیلی با رویکرد اخلاقی

تعاریفی متعدد از بیهودگی در پزشکی ارائه شده است. بیهودگی در پزشکی در مراقبت از بیمار، به حالتی گفته می شود که در آن هر نوع مداخله ای، اعم از اقداماتی که به قصد تشخیص، پیشگیری، درمان، توان بخشی یا سایر اهداف پزشکی به انجام می رسند، فایده ای برای آن بیمار نداشته باشد. این مطالعه ی مروری تحلیلی، با هدف افزایش درک پزشکان و دیگر ارائه دهندگان خدمات سلامت از مساله ی بیهودگی در طب مکمل و جایگزین، انجام شد. طی جست وجوی گسترده، بیش از هزار مقاله یافت شد که با بررسی عنوان و خلاصه ی آن ها، پژوهش های نامرتبط حذف و متن 219 مقاله، کامل خوانده شد. در نهایت نیز، 118 مقاله، برای مرور، انتخاب و مطالعه شدند. نتیجه گیری درباره ی پسندیده بودن اخلاقی ارائه ی درمانی بیهوده در طب مکمل، بنا بر رویکردهای گوناگون متفاوت است؛ بنا بر رویکرد وظیفه گرایی و اصل عدالت از رویکرد اصول گرایی، هیچ کس مجاز به کاربست درمان های بیهوده نیست؛ درحالی که در رویکرد موردی و اصل اتونومی بیمار، چنین نظری پذیرفته شده نیست . بر اساس رویکرد سودگرایی، تنها، درمان های مبتنی بر شواهد را می توان از لحاظ اخلاقی بررسی کرد و آن دسته از درمان های مکمل که بیهوده بودنشان نشان داده شده است، باید منع شوند و ارائه دهندگان خدمات مراقبت سلامت، نباید آن ها را به بیماران ارائه دهند؛ چراکه نوعی کلاهبرداری و فریب بیمار است. پیشنهاد می شود در زمینه ی روشن سازی مرز میان اثر پلاسبو و نوسبو و بیهودگی مطالعاتی بیشتر انجام گیرد.