امکان سنجی گذار به حقوق طبیعی در روابط بین الملل

هدف از پژوهش حاضر، نسبت سنجی میان حقوق طبیعی با پوزیتیویسم حقوقی در روابط بین الملل است که دیرزمانی مساله بزرگ لاینحل در حقوق بین الملل محسوب می شود. یافته های تحقیق مزبور دستاوردهای قریب به پانصد ساله از عصر روشنگری است که در بطن نظریات بنیادی حقوق دانان و فلاسفه حقوق، داوران و قضات بین المللی منطوی شده است.بدین ترتیب ،شواهد فایق شدن «حقوق طبیعی» بر پوزیتیویسم حقوقی را مدلل می دارد ، که این واقعیت انکارناپذیردرقرن 21 میلادی است .خوش بختانه ، حقوق طبیعی پیوند ناگسستنی با حقوق مردم جدید دارد .این وضعیت به ظهور قواعد جدید مبتنی بر حقوق مردم ، بر روابط بین الملل سوق پیدا کرده است.می توان به این نتیجه رسید که با باز احیاء حقوق طبیعی در نیمه دوم قرن بیستم پوزیتیویسم حقوقی بتدریج رنگ باخته است زیرا پوزیتیویسم در همه حقوق موضوعه اعم از داخلی و بین المللی نمی تواند به روش تجربی مقبول این مکتب جدید که در مقابل مکتب حقوق طبیعی عقلانی شده خودنمایی می کند، قواعد حقوقی جدید استنباط کرده، بر روابط بین الملل حاکم نماید.