بن مایه های مفهومی در اشعار پایداری فرخی یزدی

بن مایه ها درون مایه هایی هستند که به شکل کلمات، عبارات، صورت های مختلف خیال و...، در درون یک اثر هنری ظاهر می شوند و نشان دهنده جهت فکری شاعر یا نویسنده اند. این درونمایه ها به مثابه یک هسته مرکزی معناساز در اشعار هستند که با پیوند شبکه های تداعی پیرامتنی خود، بن مایه های ساختاری شعر را پایه ریزی می کنند. این زنجیره های تداعی شده، حیطه مناسبی را برای خیال بندی تصاویر شاعرانه فراهم می کنند و گرانیگاه خلاقیت های شعری هر شاعری به شمار می روند. شبکه های مورد نظر، حاصل نگریستن شاعر به یک پدیده یا موضع هستند و ماحصل زاویه دید و نگرش شاعر به یک پدیده یا موضوع، به عنوان یک ابزار شعری به شمار می آیند؛ لذا در هر دوره ای با عنایت به جریان های مختلف اجتماعی، سیاسی، سنت های ادبی و واقعیت های جامعه، در حرکتی پنهان و تدریجی، به ظهور می رسند و حتی گاهی اوقات زمینه ساز سبک های جدید را هم فراهم می سازند. از جمله ادواری که بافت موقعیتی، نقش بسزایی در خلق بن مایه ها و موتیوهای جدید آن داشته است، دوره مشروطه بود. شرایط سیاسی اجتماعی حاکم در این دوره، جامعه ایران را دست خوش تغییر و تحول عمیقی کرد. با عنایت به بررسی انجام شده، در این دوره موتیف های اصلی شعر، هم در حوزه شعر و هم در حوزی نثر، مضامین زیادی را از جمله آزادی خواهی، ملی گرایی و وطن دوستی، انقلابی گری، بیداری مردم،  انتقاد از از اوضاع نابه سامان جامعه و... دربر می گرفتند که زمینه ساز تصاویر تازه ای در ادبیات پایداری آن دوره بودند. این مضامین در ادوار ماقبل بی سابقه یا کم سابقه بوداند و ضمن تاکید بر معنا، بر غنای زیباشناسی اثر افزودند. روش تحقیق در پژوهش پیش رو، تحلیلی توصیفی بوده است.