اثر تنش خشکی و محلول پاشی سولفات روی بر برخی صفات فیزیولوژیکی، مورفولوژیکی و عملکرد روغن گشنیز (Coriandrum sativum L.)

آزمایش مزرعه ای به صورت اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1395 در اردبیل اجرا گردید تا شاخص های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی وعملکردروغن گشنیز در واکنش به محلول پاشی روی و محدودیت آب ارزیابی شوند.فاکتورهای آزمایش شامل چهار سطح آبیاری (آبیاری بعد از 70، 100، 130 و 160 میلی متر تبخیر از تشتک کلاس A) و سه سطح محلول پاشی روی (شاهد (محلول پاشی با آب)، محلول پاشی با غلظت سه در هزار (1Zn) و محلول پاشی با غلظت شش در هزار (2Zn)) بودند.تیمارهای آبیاری و محلول پاشی به ترتیب در کرت های اصلی و فرعی قرار گرفتند.کاهش فراهمی آب به افت محتوای نسبی آب برگ و شاخص کلروفیل برگ منجر شد. با این حال، محتوای پرولین برگ تحت شرایط آبیاری محدود افزایش یافت. میانگین شاخص کلروفیل برگ به-طور معنی داری با کاربرد روی با غلظت شش در هزار نسبت به شاهد افزایش پیدا کرد.کاهش دسترسی به آب به افت میانگین ارتفاع بوته، قطر ساقه، تعداد برگ و عملکرد دانه منجر گردید. محلول پاشی با روی با غلظت شش در هزار موجب افزایش معنی دار ارتفاع بوته وعملکرد دانه شد. درصد روغن دانه گشنیز تحت تنش خشکی افزایش یافت، ولی عملکرد روغن در نتیجه تنش کم آبی کاهش پیدا کرد. عملکرد روغن با کاربرد روی با غلظت شش در هزار افزایش معنی داری یافت. بنابراین، محلول پاشی روی با غلظت سه در هزار در مناطق با آب و هوا و خاک مشابه محل اجرای طرح برای بهبود تولید عملکرد دانه و روغن گشنیز تاکید کرد. این امر در شرایط محدودیت آب دارای اهمیت بیشتری می باشد.