ساختار جمعیتی آسیای مرکزی و اندازه پذیرش افراطی گری

آسیای مرکزی با توجه به موقعیت جغرافیایی و ساختار جمعیتی، مساعد هرگونه تغییر و تحول می باشد. این منطقه بعد از فروپاشی شوروی در سال 1991 دچار یک نوع از هم گسیختگی گردید. برآیند تمام این از هم گسیختگی را می توان در قالب جنبش های اسلامی افراطی (مانند سلفیسم، سوفیست ها، وهابیت و طالبانیزم)، قاچاق مواد مخدر، قاچاق انسان، تجزیه طلبی، سلاح کشتار جمعی، جنبش های جدایی طلبی و انقلاب های رنگی، فقر و فحشا، بیکاری، فساد، پولشویی مشاهده نمود که همه این عوامل، منطقه را به سرزمینی بی ثبات تغییر داده است. با این حال تاکنون مباحث این بی ثباتی به همراه ساختار جمعیتی در اندازه پذیرش افراطی گری مورد توجه چندانی قرار نگرفته است. بنابراین مقاله حاضر با با تاکید بر سه مولفه تاثیرگذار قومیت، مذهب، اقتصاد در ساختارشناسی جمعیتی آسیای مرکزی و اندازه پذیرش افراطی گری می پردازد.