تربیت و آموزش از منظر آموزه های اخلاقی مثنوی

نهادینه شدن نقش تربیت و آموزش در توسعه و بالندگی نسل جوان و نوجوان و پیوند آن با ادبیات تعلیمی بخش وسیعی از نظام آمورشی امروز را تشکیل می دهد و هدف این ادبیات،تربیت و آموزش و بهبود منش اخلاقی انسان ها برای رسیدن به سعادت و نیکبختی در دنیا و آخرت است. مولانا در مثنوی، به شیوه خاص خود،مبانی تربیت و آموزش را بیان می کند. او اخلاق و عرفان را در کنار هم می نشاند و با استعانت از قرآن کریم و احادیث به آموزه های خود رنگ دینی می دهد. مولوی از شیوه تمثیل در طرح مباحث اخلاقی بهره می گیرد تا هر کسی فراخور ظرف وجودش از آن بهره گیرد. بررسی آرای تربیتی مولوی بیانگر دیدگاه جامع و انسانی وی به مقوله تربیت و آموزش است؛ به یقین دیدگاه های وی بیانگر بسیاری از روش های نوین امروز آموزشی است. در نتیجه پژوهش حاضر، به استخراج و تحلیل دلالت های اخلاقی و تربیتی از نگاه مولوی پرداخته است.