کمی سازی از هم گسیختگی سیمای سرزمین به عنوان شاخصی برای ارزیابی زیستگاه حیات وحش (مطالعه موردی: منطقه حفاظت شده جاجرود)

یکپارچگی و ارتباط داشتن زیستگاه ها در مناطق حفاظت شده برای دوام جمعیت های گیاهی و جانوری مهم است. بررسی یکپارچگی مناطق حفاظت شده می تواند برای ارتباط دادن لکه های محدود شده و کمک برای مقابله با تاثیرات از هم گسیختگی مفید واقع شود. هدف از این تحقیق کمی نمودن از هم گسیختگی سیمای سرزمین به منظور بررسی زیستگاه گونه های مهم منطقه حفاظت شده جاجرود است. برای رسیدن به این هدف پس از تهیه نقشه کاربری های منطقه با استفاده از تکنیک های RS و GIS، عناصر از هم گسیختگی برای ایجاد هندسه های از هم گسیختگی استخراج گردید و با استفاده از سنجه های سیمای سرزمین ساختار و یکپارچگی زیستگاه گونه های کل و بز، قوچ و میش، پلنگ و آهو مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که به طورکلی بیش ترین افزایش از هم گسیختگی در سیمای سرزمین و بین زیستگاه های جانوران در اثر موانع هندسه اول که شامل اراضی انسان ساخت و جاد ه های آسفالت بود رخ داده است. هم چنین بیش ترین افزایش لکه گی برای قوچ و میش و آهو در هندسه اول، کل و بز در هندسه دوم (باغ) و برای پلنگ در هندسه چهارم (سد) رخ داده است. بسیاری از تعارضات از زیستگاه های گونه های حساس حیات وحش می گذرد و اثرات جبران ناپذیر این تعارضات در درازمدت بیش تر مشخص خواهد شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد با تحلیل سنجه های سیمای سرزمین در مناطق تحت حفاظت امکان شناسایی و الویت بندی مهم ترین موانع حفظ یکپارچگی زیستگاه گونه های مختلف فراهم شده و امکان برنامه ریزی جهت حفاظت از زیستگاه گونه به وجود می آید.