بررسی کیفیت مخزنی سازند داریان در میدان پارس جنوبی بر اساس مطالعه واحدهای جریانی هیدرولیکی و گونه های سنگی و ارتباط آن با ویژگی های بافتی و دیاژنتیکی رخساره های رسوبی

در این مقاله کیفیت مخزنی سازند داریان که یکی از مخازن نفتی میدان پارس جنوبی است با مطالعه واحدهای جریانی هیدرولیکی و گونه های سنگی مخزن که از بررسی داده های تخلخل و تراوایی سه چاه SPO-1 ، SPO-2 و SPO-3 از این میدان حاصل شده و همچنین بررسی ویژگی های بافتی و دیاژنتیکی رخساره ها که حاصل مطالعه بر روی مقاطع نازک این چاه ها بوده مورد بحث قرار گرفته است. بر اساس شاخص زون جریانی (FZI)، تعداد 6 واحد جریانی هیدرولیکی (HFU) برای رخساره های مخزن بدست آمد. این واحدهای جریانی هیدرولیکی عبارتند از HFU-A، HFU-B، HFU-C، HFU-D، HFU-E و HFU-F. در یک مقایسه کلی بین واحدهای جریانی هیدرولیکی تفکیک شده در مخزن، این واحدها به چهار دسته واحدهای جریانی با کیفیت مخزنی بسیار پایین (HFU-A و HFU-B)، پایین (HFU-C) ، متوسط (HFU-D) و بالا (HFU-E و HFU-F) تقسیم می شوند که ارتباط خوبی با ویژگی های بافتی و دیاژنتیکی رخساره ها نشان می دهند. همچنین، بر اساس مطالعات انجام شده، 4 گونه سنگی تعیین گردید. گونه سنگی1 عمدتا" در برگیرنده واحدهای جریانی با کیفیت مخزنی بسیار پایین و پایین است (B, C) و واحدهای جریانی متوسط (D) و بالا (EوF) سهم کمتری در آن دارند. گونه سنگی2 از لحاظ ویژگی های مخزنی تا حدودی شبیه به گونه سنگی 1 است با این تفاوت که درصد واحدهای جریانی متوسط (D) و بالا (E) در این گونه سنگی نسبت به گونه سنگی 1 مقداری بیشتر و درصد واحدهای جریانی بسیار پایین و پایین مقداری کمتر است. گونه سنگی3 بیشتر با واحدهای جریانی بالا (E و F) و به مقدار کمتر با واحد جریانی متوسط (D) در ارتباط است. گونه سنگی4 نیز تنها با واحد جریانی بالا (F) در ارتباط است.