تحلیل حساسیت قابلیت اعتماد فازی سازه ها براساس روش انتقال پایداری تطبیقی

در این مقاله با مدل سازی عدم قطعیت شناختی متغیرهای تصادفی در مسئله تعیین شاخص قابلیت اعتماد با استفاده از روش انتقال پایدار تطبیقی و با به کارگیری یک روش بهینه سازی مبتنی بر الگوریتم ژنتیک، شاخص قابلیت اعتماد فازی تعیین شده است. در روند تحلیل قابلیت اعتماد فازی از یک رویه تطبیق دینامیکی مبتنی بر روش انتقال پایدار استفاده شده است که ضریب کنترل این روش توانایی خودتطبیقی را در هر تکرار دارد. هم چنین به منظور بررسی میزان اهمیت عدم قطعیت شناختی بر شاخص قابلیت اعتماد فازی، تحلیل حساسیت با استفاده از معیار اصلاح شده آنتروپی شانون انجام شده است. نتایج حاصل از تحلیل حساسیت سه مثال ساز ه ای نشان می دهند که روش قابلیت اعتماد به کار گرفته شده به درستی با سرعت مناسبی همگرا می گردد. حساسیت احتمال خرابی سازه ها به عدم قطعیت شناختی بسیار حائز اهمیت است و در برخی مسائل تاثیر قابل ملاحظه ای بر شاخص قابلیت اعتماد سازه می گذارد.