تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی فزاینده بر سطوح ماتریکس متالئوپروتئیناز 1 (MMP1) و ترمبوسپوندین 1 (TSP1) موش های صحرایی القاشده به انفارکتوس میوکارد توسط ایزوپروترونول

شیوع گسترده بیماری انفارکتوس قلبی و افزایش 36 درصدی کل مرگ ومیرهای ناشی از آن تا سال 1399 و توجه به علل و روش های درمانی جایگزین بسیار مورد اهمیت است. روش‎های متفاوتی در درمان این بیماران وجود دارد که تمرینات استقامتی یکی از آن ها است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده بر سطوح تغییرات سرمی فاکتورهای TSP1 و MMP1 در موش های صحرایی مبتلا به میوکارد انفارکتوس بود. در این مطالعه تجربی کنترل شده با گروه شاهد، 20 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای و با وزن 30±230 گرم) پس از القای انفارکتوس با ایزوپروترونول (150 میلی گرم بر کیلوگرم) به طور تصادفی به دو گروه تمرین استقامتی فزاینده و شاهد تقسیم شدند. گروه تمرین برای مدت 8 هفته تحت مداخله برنامه تمرین استقامتی فزاینده قرار گرفت (هفته ای 3 جلسه به مدت 20 تا 50 دقیقه با سرعت 12 تا 18 متر در دقیقه). سپس 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه خون وریدی جهت ارزیابی غلظت سرمی TSP1 و MMP1 جمع آوری و به آزمایشگاه منتقل گردید. برای آنالیز داده ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0>p  و نرم افزار گراف پد استفاده شد.
ملاحظات اخلاقی: این مطالعه با کد اخلاق IR.IAU.ARAK.REC.1397.007 توسط کمیته اخلاق پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک به تصویب رسیده است. نتایج نشان داد تمرین استقامتی موجب افزایش معنی دار (048/0p=) سطوح سرمی MMP1 موش های صحرایی القاشده به انفارکتوس می شود، درحالی که اثر معنی داری (092/0p=) متعاقب برنامه ورزشی در مقادیر سرمی TSP1 مشاهده نشد.  نتیجه مطالعه حاضر نشان می دهد تمرین استقامتی فزاینده احتمالا باعث افزایش MMP1 در موش صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شود که می تواند نقش مهمی در فرآیندهای آنژیوژنز و جایگزینی مویرگ های بسته شده داشته باشد.