تاثیر تعدیلی آمادگی فرصت یابی حرفه ای بر روابط بین اشتیاق شغلی و اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی با نقش میانجی خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی در دانشجویان پزشکی

هدف پژوهش تحلیل ساختاری تاثیر تعدیلی آمادگی فرصت یابی حرفه ای بر روابط بین اشتیاق شغلی و اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی با نقش میانجی خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان پزشکی در کرمان بود که 185 نفر از آنان با روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس های اشتیاق شغلی، خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی، اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی و آمادگی فرصت یابی حرفه ای استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی انجام شد. مدل اندازه گیری شامل پایایی ترکیبی و آلفای کرانباخ و روایی همگرا و واگرا مورد بررسی قرار گرفتند و اصلاحات لازم انجام شد. مدل ساختاری شامل ضرایب معناداری، بارهای عاملی و شاخص ضریب تعیین بود که برای بررسی فرضیه ها مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها نشان داد اشتیاق شغلی بر اطمینان و خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی اثر معنی داری دارد (0/001>p). خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی در رابطه بین اشتیاق شغلی با اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی در مدل اصلی نقش میانجی دارد (0/01>p) و با ورود متغیر تعدیل گر آمادگی فرصت یابی حرفه ای در مدل، اثر خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی بر اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی معنی دار شد (0/05>p). سرانجام، نتیجه گیری شد که هم افزایی آمادگی فرصت یابی حرفه ای با عوامل مرتبط با شغل (اشتیاق، خودکارآمدی و اطمینان) بر توسعه مسیرشغلی فرد اثر می گذارد. لذا، مطالعه حاضر بر اهمیت توسعه آمادگی فرصت یابی حرفه ای تاکید دارد که می تواند به عنوان یک توانایی درجهت استفاده از حوادث تصادفی در نظرگرفته شود.