مهارت های زندگی اجتماعی، عنصر بنیادین درمان پایدار اعتیاد: «تحلیل تطبیقی- تلفیقی بهبودیافتگان و بیماران مواد مخدر منطقه کاشان در سال 1397»

مهارت های زندگی اجتماعی شامل گروهی از مهارت ها هستند که برای کنار آمدن با موقعیت ها و چالش های زندگی روزمره لازم بوده و فرد را به لحاظ دانش، نگرش و رفتار در برابر بازگشت به اعتیاد مجهز می سازند. لذا هدف از این پژوهش، تعیین نقش مهارت های زندگی اجتماعی در درمان پایدار اعتیاد در منطقه کاشان است. روش این پژوهش، تلفیقی و جامعه آماری شامل متخصصین و پژوهشگران اعتیاد، افراد موفق به ترک، خانواده هایشان و نیز بیماران اعتیاد در سال 1397 در شهر کاشان بوده که با استفاده از روش های نمونه گیری هدفمند و طبقه ای، 31 نفر در بخش کیفی و 343 نفر در بخش کمی برگزیده شدند. تکنیک گردآوری داده ها، مصاحبه نیمه متمرکز و پرسشنامه استاندارد مهارت های زندگی بود. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس F و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. فقدان مهارت های کارکردی زندگی در دوران پیش از شروع مصرف، زمینه را برای گرایش به اعتیاد فراهم کرده و در دوران مصرف مواد، عرصه را برای تداوم اعتیاد مهیا ساخته است. پس از شروع ترک مواد، فراگیری این مهارت ها منجر به ماندگاری در درمان و توانمندسازی بهبودیافتگان شد. افرادی که در وضعیت ترک پایدار به سر می بردند، از مهارت های زندگی بیشتری برخوردار بوده (P=108/1,F=0/001) و افزایش مهارت های زندگی، مدت زمان پایداری آن ها را بهبود بخشید (P=0/23,r=454). در صورتی که فرد از مهارت هایی نظیر تصمیم گیری، نه گفتن، ابراز وجود، برقراری ارتباط و غیره برخوردار باشد و یا طی دوره درمان، در برنامه های مهارت افزایی شرکت داشته باشد، در ترک اعتیاد موفق تر خواهد داد.