مقایسه تاثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر ساختار بیضه، سطح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی موش های صحرایی نر دیابتی

افزایش مالون‏دی‏آلدئید‏ و کاهش ظرفیت تام آنتی‏اکسیدانی مرتبط با گلوکز خون بالا، مقاومت به انسولین در دیابت نوع 2 موجب تخریب بافت و ساختار بیضه می‏شود. هدف مطالعه حاضر تاثیر شدت‏های مختلف تمرین هوازی بر سطوح سرمی مالون‏دی‏آلدئید‏، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بیضه موش های صحرایی نر دیابتی بود.
  در این مطالعه تجربی 46 سر موش صحرایی از نژاد ویستار با میانگین وزن 45±205 گرم به طور تصادفی در چهار گروه کنترل سالم‏ بی تمرین، کنترل دیابتی بی تمرین، دیابتی تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و دیابتی تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) قرار گرفتند. گروه‏های تمرینی برنامه تمرین را به مدت 10 هفته اجرا کردند. داده‎ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند.
  تمرین MICT و HIIT موجب کاهش معنادار قند خون ناشتا، MDA و افزایش معنادار TAC در گروه‏های تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0/05≥P). 10 هفته تمرین MICT و HIIT موجب بهبود ساختار بیضه بویژه حجم لوله ‏های منی ساز، حجم کل بیضه، حجم بافت بینابینی، قطر لوله منی ساز و وزن بیضه چپ در گروه‏های تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0/05≥P). بین تغییرات حاصل شده دو روش تمرینی MICT و HIIT تفاوت معناداری در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (0/05≤P).
  به نظر می‎رسد دو روش تمرینی MICT و HIIT از طریق کاهش قند خون، شاخص مقاومت به انسولین و سطح سرمی MDA و TAC، تاثیرات مثبت در بهبود ساختار بیضه موش های صحرایی دیابتی شود. با این دو روش تمرینی تاثیرات متفاوتی در متغیرهای ذکر شده نداشتند.