ارتباط عدالت سازمانی با درهم بافتگی شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی

کمبود شدید پرستار و ترک شغل آنها، پژوهشگران را بر شناخت عوامل موثر بر حفظ پرستاران و روابط میان این عوامل متمرکز کرده است؛ از این رو هدف مطالعه حاضر تعیین ارتباط عدالت سازمانی با درهم بافتگی شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی است. در مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر، داده ها از 215 پرستار در دو بیمارستان آموزشی شهر بیرجند جمع آوری شد که به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده بودند. به منظور سنجش متغیرهای مطالعه از مقیاس کلی درهم بافتگی شغلی Crossley و همکاران و مقیاس عدالت سازمانی Niehoff و Moorman استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی، آزمون ضریب هم بستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در سطح معنی داری کمتر از 0/05 صورت گرفت.  براساس نتایج، سطح درهم بافتگی شغلی پرستاران بیشتر از متوسط بود (1/07±3/05) و مردان درهم بافتگی بیشتری از زنان داشتند (0/001>P). در مطالعه حاضر از ابعاد عدالت سازمانی، بعد عدالت تعاملی نشان دهنده بالاترین هم بستگی با درهم بافتگی شغلی است. براساس تحلیل رگرسیون چندگانه، ابعاد عدالت تعاملی و عدالت توزیعی 34/6 درصد از تغییرات درهم بافتگی شغلی را پیشگویی می کنند (0/001>P و 37/20=F). همچنین عدالت تعاملی پیشگو کننده بهتری از عدالت توزیعی برای درهم بافتگی شغلی است. با توجه به نتایج، اجرای برنامه هایی برای بهبود درهم بافتگی شغلی پرستاران، به ویژه پرستاران زن با افزایش عدالت سازمانی درک شده به خصوص ابعاد عدالت تعاملی و توزیعی ضروری است.