بررسی ارتباط مکانیسم های دفاعی و خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان فیض شهر اصفهان در سال 1396

یکی از عوامل مهم تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، به ویژه بیماران قلبی، افزایش خودکارآمدی آنهاست. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه مکانیسم های دفاعی و خودکارآمدی در بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان فیض شهر اصفهان در سال 1396 انجام شده است. مطالعه حاضر توصیفی-هم بستگی و از نوع مقطعی است که جامعه آماری آن را بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان فیض اصفهان در نیمه دوم سال 1396 تشکیل داده اند. براساس  نمونه گیری در دسترس، 150 بیمار واجد شرایط وارد مطالعه شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک بیماران، سبک های دفاعی (DSQ-40) و خودکارآمدی بیماران قلبی سالیوان استفاده شد. داده ها نیز به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 19 و آزمون های آماری اسمیرنوف- کولموگروف، t مستقل و هم بستگی  پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.  براساس نتایج، 53/3 درصد بیماران مرد و 76 درصدشان متاهل بودند. 32 درصد نیز تحصیلات زیر دیپلم داشتند. یافته ها میزان مکانیسم های دفاعی را با میانگین 28/45 ± 193/07و خودکارآمدی آنها را با میانگین در سطح متوسط نشان می دهد. با توجه به ضریب هم بستگی پیرسون، میان مکانیسم های دفاعی رشدیافته بیماران با خودکارآمدی هم بستگی مثبت و معنی داری وجود دارد (20/0=P= 0/013 ، r).  براساس پژوهش حاضر، میان استفاده از مکانیسم های دفاعی رشدیافته با میزان خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد؛ یعنی با افزایش استفاده از مکانیسم های دفاعی رشدیافته، میزان خودکارآمدی آنها ارتقا می یابد؛ بنابراین آموزش و تقویت مکانیسم های رشدیافته و کاهش مکانیسم های رشدنیافته و روان آزرده از سوی پرستاران پیشنهاد می شود.