مقایسه اثر 6 هفته تمرین هوازی بر فعالیت آنزیم کاتالاز و مالون دی آلدئید بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار سالم و دیابتی شده با استرپتوزوتوسین: مداخله ای (تجربی)

استرس اکسیداتیو ناشی از هیپر گلیسمی می تواند منجر به تشدید هیپرگلیسمی و افزایش ریسک عوارض دیابت شود و بیماری های قلبی- عروقی یکی از مهم ترین عوارض ناشی از دیابت ملیتوس می باشد ازاین رو هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر 6 هفته تمرین هوازی بر فعالیت آنزیم کاتالاز و مالون دی آلدئید بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار سالم و دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر بالغ، با 10 هفته سن، به 4 گروه شش تایی: گروه دیابت تمرین (DT)، گروه دیابت کنترل (DC)، گروه سالم تمرین (HT) و گروه سالم کنترل (HC) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 6 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط به صورت فزاینده بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه های بافت قلب برای بررسی میزان فعالیت کاتالاز و مالون دی آلدئید به ترتیب  به روش اندازه گیری آزمایشگاهی اسپکتوفتومتر و طول موج استخراج گردید. برای مقایسه بین گروهی از تحلیل واریانس یک طرفه و از آزمون تعقیبی شفه در سطح آماری (05/0 (P≤استفاده گردید. پس از 6 هفته تمرین هوازی فعالیت آنزیم کاتالاز در گروه سالم تمرین نسبت به سالم کنترل و دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل افزایش معنی داری یافت (05/0(P≤ و میزان فعالیت مالون دی آلدئید نیز در گروه سالم تمرین نسبت به سالم کنترل کاهش معنی داری داشت(05/0(P≤ اما باوجود مقداری کاهش در میزان فعالیت مالون دی آلدئید در گروه دیابت تمرین، اختلاف معنی داری بین گروه دیابت تمرین و دیابت کنترل مشاهده نشد (05/0(P≥. بر اساس نتایج، این گونه به نظر می رسد که احتمالا ورزش هوازی با شدت متوسط تاثیر مطلوبی بر سیستم آنتی اکسیدانی بافت قلب موش های دیابتی دارد. اما با توجه به میزان شاخص اکسیداسیون لیپیدی، مالون دی آلدئید، به نظر می رسد تمرین با شدت متوسط تا حدودی باعث بهبود وضعیت اکسیداتیو شده است .