اثر کاربرد رایانه در آموزش شودان بر یادگیری مهارت جهت یابی دانش آموزان نابینا

هدف تحقیق حاضر، اثر کاربرد رایانه در آموزش شودان بر یادگیری مهارت جهت یابی دانش آموزان نابینا بود. این پژوهش، به روش نیمه تجربی و به صورت میدانی با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. بدین منظور 30 دانش آموز) 12 دختر و 18 پسر(نابینای پایه چهارم تا هفتم دبستان با میانگین سنی 10 تا 15 سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با آرایش تصادفی در سه گروه 10 نفره، گروه آموزش شودان به شیوه سنتی، گروه آموزش شودان مبتنی بر کاربرد رایانه و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 50 دقیقه در تمرینات شودان شرکت کردند. مهارت جهت یابی با استفاده از آزمون محقق ساخته، قبل و پس از دوره تمرینی و یک هفته بعد (آزمون یادداری) سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون سنجه های مکرر تحلیل شد. یافته ها نشان داد برنامه های تمرینی آموزش شودان به شیوه سنتی و کاربرد رایانه در آموزش، هر دو بر مهارت جهت یابی مشارکت کنندگان اثرگذار بود (05 / 0 > P) ولی تفاوت معناداری بین دو روش مشاهده نشد (05 / 0 P). با توجه به یافته های تحقیق پیشنهاد می شود مربیان و مسئولان آموزش شودان را در برنامه های توانبخشی افراد نابینا قرار دهند.