تبیین الگوی تحلیل روانشناسانه مکان داستانی

تفسیر روان شناسانه ادبی به عنوان یک خوانش معتبر بیشتر به انگیزه های روانی خالق اثر می پردازد و در تحلیل روان شناسانه داستان غالبا به شخصیت و تفسیر جنبه های روانی وی توجه دارد. اما به دیگر عناصر داستان همچون مکان که عنصری تاثیر گذار در سیر حوادث داستان و تکامل آن است، پرداخته نمی شود. موضوع اصلی این پژوهش ارائه ی الگوئی برای خوانش روان شناسانه مکان داستانی است؛ چرا که مکان هنری داستان، عنصری پویا و زنده است که هم تاثیر گذار و هم تاثیر پذیر است و هنرمندانه مکان واقعی را بازنمائی می کند و می تواند همچون شخصیت مورد تحلیل روان شناسانه قرار گیرد. این مقاله بر آنست تا به روش توصیفی -تحلیلی و با تکیه بر رویکرد روان شناسی محیطی که نگاه خاصی به مکان و انسان دارد و دارای مولفه هائی برای تحلیل روان شناسانه مکان می باشد، به ارائه ی الگوئی جهت تحلیل روان شناسانه مکان داستانی بپردازد. نتایج می گوید که خوانش روان شناسانه مکان داستانی با استفاده از مولفه های روان شناسی محیطی، آن را از یک عنصر ثابت، بی روح  و واقع نما  به عنصری پویا، هنری و واقع گرا و اثربخش در داستان تغییر می دهد که  ازجایگاه ارزشمندی در شبکه روابط عناصر روایت برخوردار است.