بررسی جغرافیای تاریخی دریای مازندران با تکیه بر جهان نامه ابن بکران و جغرافیای حافظ ابرو

از منظر منابع جغرافیایی فارسی، دریای مازندران دارای موقعیت برجسته ای از دیرباز تاکنون بوده و هست. از جمله این منابع؛ جهان نامه و جغرافیای حافظ ابرو می باشد که هر دو اثر به زبان فارسی، اولی در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم و دومی در اواخر قرن هشتم و اوایل نهم هجری تالیف شده اند. به طور کلی می توان گفت این دو اثر، جغرافیای ایران را از قرن پنجم تا هشتم هجری پوشش می دهند. در این آثار مولفان در وصف دریای مازندران، به موقعیت رودها و کوه های اطراف این دریا می پردازند. این مقاله نیز با روشی توصیفی _ تحلیلی، سعی در روشن کردن اشارات و توضیحات مولفان پارسی نویس این دو اثر دارد. دستاورد این مقاله می تواند منبعی جهت آگاهی علاقه مندان باشد تا با استناد به چنین پژوهش هایی بتوانند از جغرافیای طبیعی دریای کاسپین برای امورات گوناگون کشور بهره ببرند.