مطالعه و بررسی اثر پراکندگی حاصل از بافت نرم بدن در تصویربرداری پت به روش مونت کارلو

در تصویربرداری پت احتمال دارد، یک یا هر دو گامای نابودی قبل از رسیدن به آشکارساز بر اثر اندرکنش کامپتون در بدن از مسیر خود منحرف شوند و خطای پراکندگی را ایجاد کنند. این مقاله که یک پژوهش شبیه سازی مونت کارلویی است، به بررسی اثر بافت نرم بدن بر این خطا می پردازد.به این منظور به وسیله کد شبیه سازیMCNPX، حلقه آشکارساز دستگاه پت/سی تی مدلBiographTM6به همراه یک هندسه ساده از بافت نرم شامل کره ای به مرکز حلقه پت با شعاع های مختلف (از 5/0 تا 30 سانتی متر) و با در نظر گرفتن دو نوع توزیع مکانی برای چشمه گامایkeV511 -نقطه ای و حجمی کروی با توزیع یکنواخت (حجمی)- شبیه سازی شد. بافت نرم اطراف چشمه نقطه ای و حجمی، طوری پرتوهای گاما را پراکنده می کند که افت انرژی آن ها کم و تقریبا تمامی آن ها در محدوده پنجره انرژی ثبت می شوند. بافت نرم اطراف چشمه نقطه ای در فاصله 8 تا 12 سانتی متری از چشمه و برای چشمه های حجمی کروی با توزیع یکنواخت، در فاصله 8 سانتی متری از مرکز چشمه، بیشترین اثر پراکنندگی را در تصویربرداری پت دارند. اثرات پراکنندگی بافت نرم در اطراف چشمه نقطه ای از چشمه حجمی بیشتر است. در تصویربرداری پت اثر پراکنندگی اندام های مجاور محل توزیع رادیودارو بیشتر از اندام های غیر مجاور است. برای بافت نرم با ضخامت بالا(بیشتر از شعاع 20سانتی متر) اثر افت زوج گاماهای نابودی در کنار اثر پراکندگی دیده می شود.با توجه به نتایج این تحقیق برای میزان افزایش دوز تزریقی به بیماران چاق، فاکتور ضخامت بدن بیمار در ناحیه شکمی می تواند جایگزین دقیق تری برای وزن بیمار باشد.