اثربخشی آموزش شناختی -رفتاری و امید درمانی بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش شناختی- رفتاری و امید درمانی بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز درمانی تالاسمی بوشهر در سال 1396 بود. این پژوهش به روش تجربی انجام شد. نمونه گیری به روش سرشماری بود و 21 بیمار مبتلا به تالاسمی استان بوشهر به روش تصادفی به 2 گروه آزمایشی آموزش شناختی-رفتار و آموزش امید درمانی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. جهت بررسی پژوهش حاضر از پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، امید به زندگی اشنایدر و تاب آوری کانر و دیویدسون استفاده گردید. همه بیماران پیش از مداخله و پس از آن، پرسش نامه های مذکور را تکمیل کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS Inc., Chicago, IL; Version 16 استفاده شد. در گروه آزمایش اکثریت بیماران زن، مجرد، و دارای مدرک لیسانس بودند. به طور مشابه، اکثریت در گروه کنترل به زنان و متاهلین تعلق داشت اما بیماران دارای مدرک لیسانس در اقلیت بودند. نتایج نشان داد آموزش شناختی - رفتاری و امیددرمانی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری اثربخش بوده است (05/0p-value<). آموزش شناختی - رفتاری بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری تاثیر گذار بود و به ترتیب موجب افزایش (37%)، (14%) و (20%) آن ها شد. امیددرمانی نیز بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری تاثیر گذار بود و به ترتیب موجب افزایش (98%)، (29%) و (11%) آن ها شد. هم چنین یافته های پژوهش حاضر نشان داد آموزش امید درمانی نسبت به آموزش شناختی- رفتاری از اثربخشی بالاتری در افزایش کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری برخوردار بوده است.  نتایج پژوهش بیانگر اثربخشی آموزش شناختی-رفتاری و امیددرمانی بر افزایش کیفیت زندگی، امید به زندگی و تاب آوری بیماران مبتلا به تالاسمی بود، بنابراین توجه به مداخلات روان شناختی فوق، علاوه بر درمان های جسمی بیماران، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.