بررسی تطبیقی تربیت اخلاقی در شاهنامه فردوسی با نگاه به آموزه های تربیتی در قرآن کریم

هدف از این پژوهش، بیان وجوه اشتراک آموزه های تربیت اخلاقی در دین اسلام و فرهنگ ایرانی با نگاه به شاهنامه فردوسی است. این پژوهش درصد پاسخگویی به این پرسش است که آیا تربیت اخلاقی در فرهنگ اصیل ایرانی، تربیتی با سرمنشا الهی و منطبق با اصول دینی بوده است یا نه؟ محققان در این پژوهش، شاهنامه فردوسی را به عنوان نماد و بازگوکننده تربیت اخلاقی در ایران خوانده و خواهان تطبیق این نکات، با آموزه های تربیتی قرآن کریم (سرمنشا تربیت دینی دین اسلام) هستند. این پژوهش بر اساس روش استنتاجی در ابتدا با تحلیل و تطبیق اشعار شاهنامه و آیات قرآن، یکسان بودن نکات تربیتی شاهنامه و نکات دینی قرآن را استنتاج می کند. برای جامعیت بخشیدن به این پژوهش، در ابتدا آیات قرآن به چهار قسم در نظر گرفته شده که عبارتنداز: آیات مربوط به ارتباط با خالق، ارتباط با خلق، ارتباط با نفس و ارتباط با دنیا؛ سپس نکات تربیتی شاهنامه با تفسیر اشعار به این وجوهات اربعه و آیات مربوطه بسط داده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که نکات اخلاقی در شاهنامه فردوسی منطبق بر آموزه های غنی و انسان ساز قرآن کریم بوده است.