تنها زیستی سالمندان در ایران بر حسب تفاوتهای سنی و جنسیتی: شیوع و عوامل مرتبط

در این مطالعه الگو و روند تنهازیستی سالمندان در طول پنج دوره سرشماری گذشته در ایران بررسی گردیده و سپس ویژگی های افراد سالمند تنها توصیف شده است. همچنین تعیین شد که تا چه حد ویژگی های اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی مربوط به تنهازیستی سالمندان است. این یافته ها نه تنها اطلاعاتی در مورد پویایی ترتیبات زندگی ارائه می دهد، بلکه شواهدی در مورد تغییرات زندگی خانوادگی در ایران را فراهم می آورد. داده ها از " نتایج منتشر شده سرشماری عمومی نفوس و مسکن (1365، 1375، 1385، 1390 و 1395)" و دیگری "داده های فردی 2 درصد سرشماری سال 1395" استخراج شده است. به منظور بررسی اهمیت نسبی همبسته های متفاوت تنها زیستی سالمندان، مجموعه ای از مدلهای رگرسیون لوجستیک با استفاده از نرم افزار STATA برای داده های فردی سرشماری 1395 به کار برده شد. نسبت سالمندانی که در سالهای 1385،1375،1365، 1390 و 1395 تنها زندگی می کردند، به ترتیب برابر با 1/9، 0/9، 9/10، 5/14 و 9/14 درصد بود. تنهازیستی با سکونت در شهر، مرد بودن، تحصیلات (راهنمایی یا متوسطه)، بیوه بودن، طلاق، ازدواج نکردن، دارای درآمد بدون کار، سایر فعالیتها، خانه داری، سن 69-60 و سن 79-70 مرتبط است. همچنین متغیرهای وارد شده در تحلیل، قادر به تبیین 43 درصد از تغییرات تنها زیستی سالمندان در کل نمونه بود (مردان 48 درصد و زنان 35 درصد). در صورت تداوم افزایش تنهازیستی سالمندان و نبود سازمان های حمایت کننده، شرایط دشوارتری برای آنان در آینده ایجاد خواهد شد. پس با توجه به آسیب پذیر بودن سالمندانی که تنها زندگی می کنند، مخصوصا با افزایش سن، نیاز به سیاست گذاری و داشتن برنامه ریزی برای ایجاد مراکز رسمی مراقبت از سالمندانی که تنها زندگی می کنند و شبکه حمایت خانوادگی ندارند، بیشتر است.