دوزخ در کتاب مقدس و الاهیات مسیحی

«دوزخ» واژه ای است که از گذشته های بسیار دور در میان اقوام گوناگون به کار می رفته است. در میان توتون های اولیه، «دوزخ» به مکانی در زیر زمین اشاره داشت که ارواح همه مردگان پس از مرگ به آنجا برده می شد. در مسیحیت، امروزه واژه «دوزخ»، که در نقطه مقابل بهشت جاودان است، عمدتا به مکان مجازات شیطان و همه افرادی اشاره دارد که بدون توبه از گناهان مهم از دنیا رفته اند. اما مستندات مسیحیان برای اثبات باور به دوزخ چیست؟ نکته دیگر، مدت و ماهیت مجازات های دوزخ است که از صدر مسیحیت تا به امروز، محل اختلاف نظر بوده است. مقاله حاضر پس از ذکر نام های دوزخ و ویژگی های دوزخ در کتاب مقدس، خطوط کلی مفهوم الاهیاتی «دوزخ» را بیان می کند؛ آنگاه، مستندات مسیحیان برای این باور را می کاود و در ادامه سه نظریه مشروط انگاری، همه رستگارانگاری و ابدیت انگاری را در باب مجازات دوزخ بیان می کند؛ و در نهایت، مقوله های تاثیرگذار در بسط آرای الاهیاتی در باب دوزخ را برمی شمرد.