واکاوی حس تعلق مکانی در رمان «من منتظرت هستم» (لانی اشتاق الیک) از سناء ابوشرار

حس تعلق مکانی، رابطه ای عاطفی و پر معنا بین شخص و مکان است که آن را قرارگاهی ارزشمند می سازد. این حس، شاخص ویژه مکانی برای یک فرد نسبت به دیگر مکان ها می باشد که ابعاد روان شناسانه، کالبدی و حتی اجتماعی را در بر می گیرد. بیشتر پژوهش های مکان داستانی بر جنبه های توصیفی تکیه دارد، اما مکان داستانی در پرتو این حس توانایی های گوناگون روانی، احساسی و کالبدی را به خود می گیرد که موجب تعلق شدید شخصیت ها به آن و تعامل دوطرفه می گردد و از توصیفات صرف مکانی تا حد زیادی فاصله می گیرد. مکان در رمان «من منتظرت هستم» از سناء ابوشرار نقشی بسیار پر رنگ در تعلق افراد دارد و می توان با تکیه بر رویکرد روان شناسی محیطی، که عمده تمرکز آن بر مکان و ارتباط آن با فرد است، این پدیده داستانی را به شکلی متفاوت تحلیل کرد تا قابلیت های هنری مکان در داستان، بیش از پیش روشن گردد. این پژهش برآن است به روش توصیفی-تحلیلی به چکونگی شکل گیری حس تعلق مکانی در این رمان بپردازد. نتایج نشان می دهد تعلق مکانی در این رمان  منجر به "این همانی" شدید شخصیت ها با مکان شده به نحوی که قهرمانان بدون آن احساس وجود نمی کنند و خود را در سایه ی مکان تعریف می کنند. همچنین شاهد سه بعد تعلق مکانی فردی، کالبدی و فرایند روان شناسانه هستیم که بعد مکانی نقش بارزتری در ایجاد تعلق مکانی افراد دارد.