واکاوی جلوه های «خودشیفتگی هنری» در اشعار بارودی

سرایش شعر، زاییده روح تلطیف یافته شاعر است و از ضمیر ناخودآگاه او سرچشمه می گیرد. این آفرینش هنری، از دیرباز، در کام بشر شیرین آمد و به ستایش و تمجید آن پرداخت. از این پس، شاعر که خود را در اوج منزلت ادبی و هنری می یابد، مغرور می شود و خود نیز، سر تعظیم بر آستان هنرش فرود می آورد و زانوی خاکساری بر درگاهش می ساید و زبان به تسبیح و تعظیم اشعار خویش می گشاید. از آنجا که جلوه های این خودستایی شاعرانه در اشعار بارودی، از پیشگامان شعر معاصر عرب، نمود چشمگیری یافته است؛ این پژوهش می کوشد تا با روش توصیفی- تحلیلی، به واکاوی این پدیده و اسباب گرایش به آن در دیوان شاعر بپردازد و نمودهای هنری خودشیفتگی و جنبه های نوآوری آن را تشریح نماید. عوامل تاثیرگذار در خودشیفتگی بارودی را باید در تربیت و بلندپروازی شاعر، اشتغال او در منصب نظامی و پیشگامی کلاسیسم جست وجو کرد که نمودهای آن، در فخر به نوگرایی و احیای سنت شعر، مباهات به نیروی بیان و موهبت شعری و رجحان منزلت شعری خود بر دیگر شاعران تجلی یافته است.