وجوه امنیتی متعالی و متدانی شاهنامه فردوسی

دوره ی ایران باستان قبل از اسلام، از مهم ترین ادواری است که در شناخت سیر تحول اندیشه ی امنیتی ایران موثر است. با این وجود، پژوهش‎های اندکی در این زمینه صورت پذیرفته است. شاهنامه ی فردوسی از جمله ی متونی است که پژوهش در آن می‎تواند گوشه‎ای از اندیشه ی امنیتی ایران دوره ی باستان را آشکار کند؛ این مقاله درصدد است وجوه امنیتی شاهنامه را بررسی نماید. سوال اصلی مقاله این است که چه گزاره‎هایی در شاهنامه ی فردوسی بر امنیت اشاره دارند؟ برای پاسخ به این پرسش، از روش استنباطی در چارچوب مولفه‎های هفتگانه ی برگرفته از مکاتب و نظریه‎های امنیتی در بستر دو پارادایم "امنیت متعالیه" و "امنیت متدانیه" استفاده شده است. مهم ترین یافته ی مقاله آن است که در شاهنامه ی فردوسی گزاره‎هایی را می‎توان یافت که به هریک از مولفه‎های هفتگانه ی متعالیه و متدانیه ی مفهوم امنیت: ابعاد، مرجع، سطوح، خودی و غیرخودی، روش‎های تحصیل امنیت و راهکارهای استراتژیک امنیتی اشاره دارند.