مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر درمان معنویت محور و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دلزدگی وجودی سالمندان

با توجه به افزایش جمعیت سالمندان و لزوم توجه به مسائل سلامتی و یافتن روش های درمانی کارآمد، پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر درمان معنویت محور و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش دلزدگی وجودی سالمندان انجام شد. روش پژوهش حاضر، آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه است. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه سالمندان ساکن سرای سالمندان شهر زابل در سال 98-1397 بود که 36 نفر (سه گروه 12 نفره) از سالمندان با روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. برنامه های درمانی معنویت درمانی گالانتر و سیگل و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) در جلسات 90 دقیقه ای به صورت هفته ای دو جلسه برگزار گردید و پس از گذشت دو ماه از پس آزمون، آزمون پیگیری به عمل آمد. برای جمع آوری داده-ها از مقیاس دلزدگی وجودی کیسان و همکاران استفاده شد و داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که هر دو روش معنویت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش دلزدگی وجودی تاثیرگذار است و این تاثیر در دوره پیگیری ماندگار می باشد (01/0>p). اما مقایسه دو روش درمانی نشان داد که روش معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دارای تاثیرگذاری بیشتری بر کاهش دلزدگی وجودی است (01/0>p). بر اساس نتایج می توان گفت که استفاده از روش های درمانی مبتنی بر معنویت به دلیل قرابت فرهنگی و دینی می تواند سایر روش های درمانی از جمله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش دلزدگی وجودی کارایی بیشتری داشته باشد.