تحلیل زیباشناسانه عمل عکاسی در بستر هنرهای زیبا با رویکردی به نظریه سرمایه فرهنگی بوردیو

هنر تعاملی، ژانری هنری است که سنت های زیباشناختی را وادار به تعریف پایگانی از ابژه های جدید می نماید. ازآنجاکه مخاطبان فرهنگ، به عنوان دریافت کنندگان و مصرف کنندگان آن، نقشی اساسی درروند شکل گیری و استقبال از آثار هنری دارند، لزوم شناخت کیفیت ذائقه مخاطبان، در فرآیند تولید ضروری می نماید. در این راستا، بررسی عمل عکاسی و معنای عکس فرصت ویژه ای است برای به کارگیری روشی نو جهت درک کامل قواعد رفتار و تجربه اشخاص از آن رفتار. این مقاله، تحلیلی از آثار عکاسی اجتماعی واقع گرا و تعامل گرا، باهدف بررسی تاثیر رسانه ها بر ادراک زیباشناسانه و نحوه ارائه هنر در دوران معاصر است که به بررسی رابطه سرمایه فرهنگی مخاطبان با ذائقه زیبایی شناختی آنان در حوزه عکاسی، اختصاص یافته است. ادبیات نظری تحقیق بر مبنای تعریف سرمایه فرهنگی نهادی پیربوردیو، چیده شده است.این پژوهش پیمایشی، با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به اطلاعات کتابخانه ای، رویکرد مخاطبان نسبت به رسانه هنری عکاسی را بررسی نموده و به تجزیه و تحلیل عوامل تاثیرگذار بر تفاوت ها در دریافت از هنر عکاسی می پردازد. یافته های پژوهش، حاکی از آن است که بیشتر مخاطبان، فارغ از سطوح متفاوت فرهنگی، عکس هایی متناسب با معیارهای زیبایی شناسی ناب را در اولویت انتخابی قرار می دهند.