بازنگری در نظریه طراحی به مثابه یک نظام تحلیل محتوای مطالعات روش شناسی طراحی معاصر

پژوهش علمی و نظام مند در حوزه روش شناسی طراحی از اوایل دهه 1950 میلادی آغاز شده است. در مراحل ابتدایی این مطالعات در پی شناخت طراحی به مثابه یک نظام علمی بودند. اما از حدود 1970 میلادی مطالعات روزافزون روش شناسی طراحی، به سمت شناسایی آن به مثابه یک نظام فکری و عقلی مستقل پیش رفتند. این چهارچوب نظری، از اواخر قرن بیستم تاکنون شاکله فکری غالب مطالعات روش شناسی طراحی بوده است، اما در سال های اخیر، پژوهش های پراکنده ای، ابعاد و ارکان روش شناختی طراحی را مورد بازبینی و پژوهش دقیق تر قرار داده اند که نتیجه آن تغییر یا گسترش برخی از مبانی فکری و راهبردی پژوهش های نظام طراحی است. اهمیت یافته های این پژوهش ها به قدری است که می توان آنها را آغاز یک چهارچوب نظری و شناخت جدید از طراحی دانست، لیکن، این شناخت تازه هنوز آن گونه که باید تحلیل و شناسایی نشده است. از این رو، این پژوهش باهدف شناسایی این شناخت جدید و تعیین مختصات چهارچوب نظری آن به انجام رسیده است. با این هدف، با روش گردآوری اطلاعات اسنادی، منابع دست اول و پر ارجاع روش شناسی طراحی با روش تحقیق توصیفی تحلیل محتوا (با تمرکز بر مولفه های مشخصی) بررسی شده اند. نتایج این پژوهش نشانگر سه دوره زمانی در مطالعات روش شناسی طراحی است. یافته اصلی این پژوهش تعیین همگرایی و مختصات متفاوت دوره سوم است.