نقالی و پنسوری؛ ایستایی و پویایی (مطالعه ی تطبیقی دو گونه ی نمایشی ایران و کره)

«پنسوری» یکی از گونه های نمایش سنتی در کره جنوبی است که شباهت های زیادی با «نقالی » ایرانی دارد. این نوع نمایش از دیرباز در کره مورد توجه طبقات مختلف جامعه بوده و در مناسبات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی اجرا می شود. همانطورکه نقالی در تاریخچه ی هنرهای نمایشی ایران جایگاه ویژه ای دارد، این گونه ی نمایشی نیز حیات خود را در کره ی جنوبی حفظ کرده و دارای اشتراکات اجرایی بسیاری با نقالی ایرانی است. اما نکته ی جالب توجه این است که این گونه ی نمایشی در کره برخلاف نقالی در ایران توانسته مسیر به روزشده ای را طی کند و با ایجاد موضوعات و فضاهای مدرن همچنان با تماشاگران حداکثری به حیات خود ادامه دهد. چرایی افت اجرای نقالی (این شیوه ی نمایشی) در ایران و واکاوی علل این فرضیه یکی از اهداف این نوشتار است؛ بررسی، شناخت و مقایسه پنسوری با نقالی می تواند ما را با یک فرمت نمایشی مهم در فرهنگی دیگر آشنا کند. همچنین توجه به ریشه ی نمایش های کهن در کشورهای شرقی و دست هبندی اشتراکات آنها می تواند یک الگوی فرهنگی مشابه پیش رو قرار دهد و موجبات بسط مباحث نظری را فراهم کند. در این مقاله ضمن آشنایی با پنسوری و شیوه های اجرایی آن، به مضامین پرداخته شده، داستان ها و اهداف محتوایی و سبکی آن اشاره می کنیم و در راستای آن به واکاوی علل فرضیه ی مطرح شده خواهیم پرداخت. پرسش تحقیق این است که «پنسوری» با وجود همه ی شباهت هایی که با نقالی دارد چگونه توانسته خود را به یک شیوه ی اجرایی پرمخاطب و به روز شده تبدیل کند درحالیکه این اتفاق برای نقالی نیفتاده است؟ و اینکه آیا می توان در نتیجه این مقایسه، راهکاری برای ارتقاء شیوه ی نمایش نقالی یافت؟