تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر مسیر نشانه پردازی mTORC1 در عضله اسکلتی نعلی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

مسیر نشانه پردازی mTORC1 از مسیرهای مهم تنظیم میزان رونویسی و یکی از مهم ترین مسیرهای درگیر در سنتز پروتئین در عضله اسکلتی است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین های استقامتی بر مسیر نشانه پردازی mTORC1 در عضله نعلی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 است. در این مطالعه تجربی، 16 موش صحرایی نر نژاد اسپراگ داولی (با میانگین و انحراف معیار وزن 20±270 گرم) انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق محلول استرپتوزوتوسین به روش تصادفی به 2 گروه مداخله استقامتی (به عنوان گروه تجربی) و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی 4 روز در هفته و به مدت 8 هفته به فعالیت ورزشی پرداختند؛ در حالی که گروه شاهد هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. پروتئین های تحقیق حاضر از طریق روش وسترن بلات اندازه گیری و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل استفاده شد. تغییر معنی داری در محتوای تام پروتئین های AKT1، P70S6K1، 4EBP1 و محتوای فرم فسفریله پروتئین P70S6K1 در گروه تمرین استقامتی نسبت به گروه شاهد مشاهده نشد؛ اما محتوای تام پروتئین mTOR و فرم فسفریله پروتئین های AKT1، mTOR و 4EBP1 در گروه تمرین استقامتی نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری را نشان داد.  8 هفته تمرین ورزشی استقامتی توانست مسیر AKT1/mTOR/4E-BP1 را در mTORC1 فعال کند؛ بنابراین با توجه به تحلیل عضلانی در بیماران دیابتی نوع 2، فعالیت ورزشی استقامتی می تواند مسیر نشانه پردازی mTORC1 را برای تنظیم رونویسی ژن ها و متعاقبا بیان پروتئین ها فعال کند.