رابطه علی بین چشم انداز زمان و بی ثباتی ازدواج بر اساس نقش میانجیگر الگوهای ارتباطی در زنان و مردان متاهل

هدف پژوهش تعیین رابطه علی بین چشم انداز زمان و بی ثباتی ازدواج با نقش میانجیگر الگوهای ارتباطی بود.

روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری شامل 6000 نفر زن و مرد متاهل مراجعه کننده در ماه های اردیبهشت تا شهریور 1397 به 37 مرکز مشاوره منطقه 2 شهر تهران با حداقل 3 سال سابقه زندگی مشترک بود. به صورت تصادفی 11 مرکز از میان مراکز فوق انتخاب و بر اساس نظر هویت و کرامر 2004، حجم نمونه 308 نفر تعیین و آزمودنی های واجد شرایط به صورت در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامه شاخص بی ثباتی ازدواج ادواردز، جانسون و بوث 1980، الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی 1984 و چشم انداز زمان زیمباردو و بوید 1999 بود. داده ها با استفاده از تحلیل مسیر تحلیل شد.

یافته ها نشان داد که بعد گذشته منفی (β= 0.272, P= 0.001) به صورت مثبت و ابعاد آینده (β= -0.33, P= 0.001)، گذشته مثبت (β= -0.245, P= 0.001)، حال لذت گرا (β= -0.095, P= 0.005) و الگوی ارتباطی سازنده متقابل به صورت منفی (240/0- =β، 001/0 =P) بی ثباتی ازدواج را پیش بینی می کنند. ضرایب مسیر غیر مستقیم نشان داد که رابطه بین بعد گذشته منفی و بی ثباتی ازدواج مثبت(β= 0.51, P= 0.001)، رابطه بین ابعاد آینده (β= -0.090, P= 0.001) و حال لذت گرا (β= -0.035, P= 0.005)و بی ثباتی ازدواج منفی است و الگوهای ارتباطی رابطه بین ابعاد گذشته منفی، آینده و حال لذت گرا و بی ثباتی ازدواج را میانجیگری می کنند.

بر اساس یافته های پژوهش حاضر به مشاوران حوزه خانواده پیشنهاد می شود که برای ایجاد و افزایش ثبات زندگی زناشویی، در جلسه های مشاوره تغییر در چشم انداز زمان و آموزش الگوهای ارتباطی سازنده به زوج ها را در دستور کار خود قرار دهند.