بررسی رابطه کیفیت زندگی با همکاری درمانی و سابقه درمان (دارودرمانی) بدون روان درمانی و ویژگی های دموگرافیک در بیماران مبتلا به دیابت نوع2

دیابت نوع 2، یکی از شایع ترین اختلالات روان تنی و سومین عامل مرگ و میر در جهان می باشد که عوامل روان شناختی در ایجاد و تشدید علایم آن نقش مهمی ایفا می کنند، پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه کیفیت زندگی با همکاری درمانی و سابقه روان درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2مراکز بهداشتی درمانی شهرستان کاشان انجام گرفته است.

جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع2 شهرستان کاشان و حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 165 نفر از بیماران این شهرستان می باشد که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. ابزار پژوهش شامل مقیاس های همکاری درمانی، کیفیت زندگی و مشخصات دموگرافیک محقق ساخته بودند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.

نتایج بیانگر آن است که میان متغیر کیفیت زندگی با ویژگی های دموگرافیک بیماران دیابت نوع 2 رابطه وجود ندارد اما سابقه دارودرمانی بدون روان درمانی دارای رابطه معنی دار و معکوس با کیفیت زندگی می باشد. هم چنین نتایج، رابطه مستقیم و معنی دار بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی را نشان داد.   

نتایج رابطه مستقیم بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی و رابطه معکوس بین سابقه دارودرمانی بدون روان درمانی با کیفیت زندگی را نشان داد و بخش قابل توجهی از موفقیت های درمان در طولانی مدت به همکاری درمانی بیمار و توجه بر ابعاد روان شناختی بیمار، وابسته است.