رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی است. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مادران کودکان استثنایی شهرستان خلیل آباد کاشمر (42n=) در سال 98-1397 بودند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (1988)، تاب آوری کانر و دیوسون (2003)، اضطراب اجتماعی کانور و همکاران (2000) و درماندگی روان شناختی دراگیدس (1998) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل آماری شدند.
نتایج نشان داد که بین تاب آوری و حمایت اجتماعی با اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. هم چنین نتایج نشان داد حمایت اجتماعی 47 درصد از تاب آوری و تاب آوری، 39 درصد از اضطراب اجتماعی و 21درصد از درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی را تبیین می کند. با توجه به نتیجه مذکور و اهمیت سلامت روانی مادران، خصوصا دغدغه های ویژه مادران کودکان استثنایی و احتمال اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی بالای این دسته از مادران، توجه به توانمندسازی روانی اجتماعی این مادران از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین با ارتقای توانمندسازی روانی اجتماعی مادران کودکان استثنایی می توان در کاهش مشکلات روانی اجتماعی این مادران گام های اساسی برداشت.