مقایسه پاسخ هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولین-1 به دو نوع تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون در پسران ورزشکار نوجوان

تمرین مقاومتی به عنوان موثرترین روش برای افزایش توده عضلانی شناخته شده و محور هورمونی GH-IGF-1 در هر دو دوره کودکی و بزرگسالی برای سلامت سیستم اسکلتی- عضلانی مهم در نظر گرفته شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه پاسخ هورمون رشد و عامل رشد شبه انسوبین-1 به دو نوع تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون پس از یک جلسه فعالیت ورزشی بود.

 به این منظور 36 پسر ژیمناستیک کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها (با میانگین وزن 8/11±37/11کیلوگرم، قد 16/58±145/11سانتی متر، شاخص توده بدن 1/77±17/40کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تمرین مقاومتی شدت بالا، تمرین مقاومتی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت بازشدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سینه بود. نمونه های خونی قبل و نیم ساعت بعد از اجرای تمرین گرفته شد. سنجش مقدار هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی-1 به وسیله روش رادیو ایمونواسی و دستگاه گاماکانتر صورت گرفت. از آزمون آماری تی وابسته برای بررسی نتایج درون گروهی و از آنالیز واریانس یک راهه برای بررسی نتایج بین گروهی استفاده شد.

نتایج درون گروهی نشان داد که پس از یک وهله فعالیت ورزشی متغیر GH در هیچ یک از گروه های مقاومتی شدت بالا (1820 =P)، مقاومتی انسدادی (0/195 =P) و کنترل (0/317 =P) معنی دار نشد، لیکن متغیر IGF-1 تنها در گروه مقاومتی انسدادی (0/004 =P) افزایش معنی دار داشت. همچنین نتایج بین گروهی نشان داد در مقادیر GH و IGF-1 تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت (p>0/05).

 فعالیت مقاومتی کم شدت همراه با مداخله محدودیت جریان خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدت بالا، تاثیر بیشتری در بیان IGF-1 در کودکان ورزشکار داشت، لذا این شیوه تمرینی به جهت سازگاری های عضلانی ناشی از محور هورمونی GH-IGF-1، همانند تمرینات مقاومتی شدت بالا مناسب بنظر می رسد.