اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر فرسودگی تحصیلی و خودکنترلی دانشجویان

فرسودگی تحصیلی و فقدان خودکنترلی از عوامل تاثیرگذار بر عملکرد دانشجویان است که توجه به آنها ضرورت دارد. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش فرسودگی تحصیلی و افزایش خودکنترلی دانشجویان پرستاری انجام شد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانشجویان کارشناسی پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج بود که در سال تحصیلی 96-97 مشغول به تحصیل بودند. از جامعه یاد شده، 30 نفر از دانشجویانی که در پرسشنامه فرسودگی تحصیلی شائوفلی و همکاران (2002) و پرسشنامه خودکنترلی تانجی و همکاران (2004) به ترتیب نمرات بالاتر و پایین تر از میانگین کسب کرده بودند، به شیوه در دسترس انتخاب و با استفاده از روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقه ای واقعیت درمانی گروهی و با توالی هر هفته یک جلسه شرکت نمودند. گروه کنترل نیز تا پایان فرآیند پژوهش هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند و در لیست انتظار قرار گرفتند. داده های به دست آمده از هر دو گروه با استفاده از روش تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که بین فرسودگی تحصیلی و خود کنترلی در دو گروه آزمایش و کنترل پس از مداخله درمانی تفاوت معناداری مشاهده گردید. به این صورت که واقعیت درمانی گروهی باعث کاهش فرسودگی تحصیلی و افزایش خودکنترلی در گروه آزمایش شد (0/001>P).

 بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که واقعیت درمانی گروهی در کاهش فرسودگی تحصیلی و افزایش خودکنترلی سودمند است و می توان از این روش مداخله بر کمک به حل مشکلات دانشجویان کمک کرد.