رابطه علی انگیزش درونی، درگیری تحصیلی و خودنظم جویی تحصیلی با عملکرد تحصیلی از طریق یادگیری خود-هدایتی در دانش آموزان دبیرستانی شهر بندرعباس

هدف از مطالعه ی حاضر بررسی رابطه علی انگیزش تحصیلی، درگیری تحصیلی و خودنظم جویی با عملکرد تحصیلی از طریق یادگیری خودهدایتی بوده است. به این منظور در مدل پیشنهادی، انگیزش تحصیلی، درگیری تحصیلی و خودنظم جویی تحصیلی به عنوان پیش بین های عملکرد تحصیلی و یادگیری خود هدایتی به عنوان متغیر میانجی موردسنجش قرار گرفته است.

جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دبیرستانی شهر بندرعباس بود که به روش نمونه گیری تصادفی 390 نفر (195 دختر و 195 پسر) به عنوان نمونه از بین آن ها انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از چهار پرسشنامه ی یادگیری خود-هدایتی سو و همکاران (2015)، درگیری تحصیلی ریو و تیسنگ (2011)، خودنظم جویی تحصیلی پنتریچ و دیگروت (1990) و انگیزش تحصیلی هارتر (1980) جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری انجام گرفت.

نتایج نشان داد که تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها، از لحاظ آماری معنی دار بودند. در این مدل، رابطه انگیزش تحصیلی، درگیری تحصیلی و خودنظم جویی تحصیلی با عملکرد تحصیلی مثبت و معنی دار بود. همچنین رابطه یادگیری خود-هدایتی با عملکرد تحصیلی مثبت و معنی دار بود. روابط غیرمستقیم با استفاده از روش بوت استراپ بررسی شدند که نتایج نشان داد همه فرضیه های غیرمستقیم مورد تایید قرار گرفتند.

یافته های پژوهش به طور کلی از نقش متغیرهای انگیزشی در عملکرد تحصیلی حمایت کرده است و یادگیری خود هدایتی را به عنوان یک متغیر واسطه ای در رابطه ی این متغیرها با عملکرد تحصیلی مورد توجه و تاکید قرار داده است. بر این اساس توصیه می گردد مشاوران مدارس و معلمان در فرایند آموزش، یادگیری خودهدایتی را مورد توجه قرار دهند.