دریافت بهتر معنای چند واژه در متون کهن فارسی بر پایه گویش تاتی شمال خراسان

زبان در طول زمان به دلایل مختلف تاریخی، فرهنگی و اجتماعی دستخوش تغییراتی می شود که این تغییرات می تواند در جنبه مثبت خود، موجب گسترش دایره واژگانی زبان شود و گاه نیز در جهت منفی، یک یا چند واژه را با شیوه های مختلف متروک کند. ولیکن نکته ای که در این میان قابل توجه است، فاصله معنا دار میان زبان معیار و لهجه ها و گویش های یک زبان است به گونه ای که می توان واژه هایی را یافت که با وجود خارج شدن از حوزه گفتار و نوشتار معیار، هنوز در میان لهجه ها و گویش های اقوام مختلف و در محدوده جغرافیایی خاص ادامه حیات می دهند. از جمله این لغات می توان به واژه های «چه بلا» و «شهرگرد» و «کوروی» اشاره کرد که در متون کهن فارسی مثل اسرارالتوحید، دیوان عطار نیشابوری، دیوان هلالی جغتایی، دیوان وحشی بافقی و دیوان محمد فضولی دیده می شوند ولی در فرهنگ ها و کتب  لغت، معنی دقیقی برای آن ها ارائه نشده است و یا مصححین در توضیح آن ها به اشتباه رفته اند. این پژوهش به بررسی معنای بهتر سه واژه مذکور با بهره گیری از گویش تاتی شمال خراسان پرداخته است.