معماری نوسنگی بدون سفال از نویافته های زاگرس مرکزی

بقایای معماری همواره به عنوان »پایه« پژوهش های باستان شناسی قلمداد شده است، این مدارک محکم را می توان به راحتی با واژگان، اعداد و طرحهای دقیق و واضح توصیف کرد. ولی هنوز تفسیر بقایای معماری و زمینه های جهان بینی که مربوط به رفتارهای اجتماعی بشر است، مشک لزا هستند. در عین حال که معماری با بقایای مادی مرتبط است ولی ما باید به خاطر داشته باشیم که در نهایت این بقایا منعکس کننده آداب ورسوم و جهان بینی جوامع مربوطه هستند. شکی نیست که واحد خانه فردی، به طور متوالی در یک زمان خاص تغییر می کند تا مناسب خانواده های هسته ای و گسترده، گروه ها، قبیله ها و غیره شوند. تقریبا از میانه هزاره هشتم ق.م. در گوشه و کنار جنوب غربی آسیا، فنون و طرح های معماری رو به گسترش نهادند. عده ای بر این باورند که این گسترش ناگهانی با اهمیت رو به تزاید کشاورزی و ذخیره سازی غذا و دگرگونی ساختاری فعالیت های روزانه همراه با تولید تخصصی اشیاء و ابزار ارتباط داشته است. با وجود پژوهشهای فراوان باستان شناسی دوره نوسنگی بدون سفال در خاور نزدیک مخصوصا در لوانت، فعالیت های باستان شناسی در زاگرس مرکزی در این دوره انگشت شمار بوده است. زاگرس مرکزی یکی از مناطق مهم خاور نزدیک است که نخستین تالش های بشر در زمینه یکجانشینی، اهلی کردن جانوران و کشت نباتات در این ناحیه صورت گرفته است. دراین پژوهش ضمن معرفی و توصیف کاملی از معماری این محوطه ها، نوع مصالح، ابعاد دیوارها و اطاقها، وضعیت دیوار، الحاقات و فضاهای معماری محوطه های مورد بررسی قرار می گیرد.