تمایزگذاری دانشجویان علوم پزشکی با پیشرفت تحصیلی بالا و پائین بر اساس مولفه های اهمال کاری تحصیلی و عوامل استرس زا

پیشرفت تحصیلی پیامد تعدادی از متغیرهای پیشایندی فردی- اجتماعی است که اهمال کاری و استرس از پیش بین های مهم آن هستند. پژوهش حاضر به تمایزگذاری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی بالا و پایین بر اساس مولفه های اهمال کاری و عوامل استرس زای روانی- اجتماعی پرداخته است.

روش تحقیق در مرحله اول از نوع همبستگی و با توجه به اینکه در مرحله بعد تفاوت گروه های حاصل از لحاظ تعدادی متغیر بررسی می شود از پس رویدادی می باشد. از لحاظ روند تحلیلی تابع تشخیص که جزء روش های مبتنی بر فرد است، برای تحلیل داده ها استفاده شده است. جامعه مورد بررسی کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی 98-97 بودند. برای انتخاب نمونه آماری از روش نمونه گیری طبقه ای با لحاظ طبقات جنسیت و رشته تحصیلی دانشجویان استفاده شد. حجم نمونه برآورد شده برابر با 367 دانشجو می باشد. برای جمع آوری داده ها در این پژوهش از دو ابزار اندازه گیری پرسشنامه ادراک حوادث استرس آور و آزمون اهمال کاری و نمره کل معدل استفاده شد.

نتایج تحلیل منجر به یک تابع تشخیصی شد که به طور معنی دار دانشجویان با پیشرفت تحصیلی پایین و بالا از هم تمیز می داد. هرچند مولفه های مربوط به استرس در این تمایزگذاری نقش معنی دار نداشتند؛ ولی در مولفه های مربوط به اهمال کاری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی پایین، میانگین های بالاتری نسبت به دانشجویان با پیشرفت تحصیلی بالا داشتند. بیشترین اختلاف میانگین های دو گروه در اهمال کاری ناشی از خستگی و سپس در اهمال کاری عمدی و اهمال کاری ناشی از بی برنامگی بود.

برای پیشگیری از آسیب های تحصیلی حاصل از اهمال کاری پیشنهاد می شود دانشجویان، مفهوم اهمال کاری و نشانه های آن را بهتر بشناسند، از عواقب آن آگاهی پیدا کنند و از طریق آموزش های منظم، تمرین خود کنترلی و مدیریت زمان از آسیب های ناشی از آن بکاهند.