ارتباط حقوق بین الملل محیط زیست با حقوق بین الملل مخاصمات مسلحانه

اهمیت و نقش اساسی محیط زیست در زندگی و تکامل انسان انکارناپذیر است. حال آن که جنگ به عنوان یکی از فعالیت های مخرب انسانی باعث تخریب محیط زیست شده و در واقع این مهم ترین رکن بقای انسان کمترین اهمیت را در حقوق بین الملل جنگ به خود اختصاص داده است. همان طور که می دانیم تکنیک های به کارگرفته شده در جنگ می تواند تاثیرات محیط زیستی مخرب فراوانی از خود برجای گذارد، ازاین رو حفاظت از محیط زیست در زمان جنگ به عنوان بخشی از حقوق بین الملل جنگ درآمده، هرچند هنوز هم از منظر حفاظت محیط زیست، این قواعد جامع و دقیق نیستند ولی نشان دهنده ارتقای جایگاه محیط زیست در حقوق بین الملل جنگ است. در زمینه حفاظت محیط زیست در زمان جنگ، قواعد پراکنده ای در حقوق بین الملل جنگ وجود دارد که عمده ترین آن ها در پروتکل 1977I منضم به کنوانسیون چهارگانه ژنو 1949 و کنوانسیون ENMOD ملاحظه می شود. این معاهدات دربرگیرنده قواعد کلی در ارتباط با حفاظت محیط زیست در زمان جنگ از طریق ممنوعیت به کارگیری ابزار و روش هایی است که باعث آثار مخرب گسترده و شدید و پایدار بر محیط زیست می شوند. در واقع ضرورت های حفاظت از محیط زیست موجب مرتبط شدن حقوق بین الملل محیط زیست و حقوق بین الملل مخاصمات مسلحانه شده است و در هر دو حوزه حقوقی مزبور، سعی بر آن است که تخریب زیست محیطی ناشی از جنگ های مسلحانه به حداقل برسد. درنهایت با بررسی قواعد مربوط به حفاظت محیط زیست در زمان جنگ می توان به این نتیجه رسید که این قواعد برای حفاظت از مهم ترین رکن بقای انسان یعنی محیط زیست جامع و کافی نبوده همچنان نیاز به ضمانت های اجرایی محکم تری دارد. در ضمن با درنظرگرفتن این نکته که این قوانین تنها در مواردی به اجرا درمی آیند که منافع قدرت های بزرگ سیاسی دنیا در میان باشد، باید به دنبال راهی برای کاهش نفوذ مسائل سیاسی در زمینه اجرای حقوق بین الملل جنگ در ارتباط با حفظ محیط زیست بود و این قوانین را به سمت قواعد عرفی و الزام آور برای تمامی کشورهای دنیا سوق داد.