تاثیر 12 هفته تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی PGC1-α و آیریزین زنان چاق

چاقی شایع ترین اختلال سوخت و سازی و مهم ترین مشکل دهه اخیر به شمار می رود. فعالیت ورزشی با تاثیر بر  PGC-1α و متعاقب آن افزایش مایوکاین آیریزین موجب تغییر ساختار بافت چربی سفید و تبدیل آن به بافت چربی قهوه ای می شود و می تواند اثرات منفی چاقی را کاهش دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی PGC-1α و آیریزین زنان چاق بود.
پژوهش حاضر از نوع توسعه ای و روش آن نیمه تجربی به صورت پیش آزمون، پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان چاق با BMI بالاتر از 30 و دامنه سنی 25 تا 35 سال شهر سمنان بودند. از این جامعه، تعداد 30 نفر به عنوان نمونه آماری به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش پروتکل تمرین ورزشی پیلاتس که شامل انجام حرکات کششی، قدرتی، هماهنگی عصبی عضلانی و تعادل بود را به مدت 12 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 5/1 ساعت اجرا کردند. از روش الایزا برای اندازه گیری متغیرهای PGC-1α و آیریزین در 48 ساعت قبل از شروع پروتکل تمرینی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استفاده گردید. از روش تحلیل کوواریانس در سطح معنا داری (05/0p≤) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
نتایج نشان داد 12 هفته تمرین ورزشی پیلاتس منجر به افزایش معنادار در  PGC-1α (027/0p=) و آیریزین (001/0p=) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد.
به طور کلی، نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد 12 هفته تمرین پیلاتس می تواند موجب افزایش PGC-1α و آیریزین پلاسمایی شود و می توان بیان کرد که احتمالا این نوع تمرین تاثیر مثبتی بر تبدیل بافت چربی سفید به چربی قهوه ای و افزایش گرمازایی در بدن می شود.